Pablo Neruda "Yavaş Yavaş" isimli şiirine şöyle başlıyor:
"Yavaş yavaş ölürler, kendilerini alışkanlığın esiri haline dönüştürenler, her gün aynı yoldan yürüyenler, adımlarını değiştirmeyenler, yeni bir renk giyme riskine girmeyenler ve tanımadıkları kimselerle konuşmayanlar." Ve şöyle bitiriyor: "Yaşıyor olmak için sadece nefes almaktan çok daha büyük bir gayret gerektiğini hatırlayarak ufak ufak dozlarla ölmemize engel olalım."
Bunu yapabilmemiz için Kendi Mitolojimizi yazmak üzere Kahramanın Yolculuğu'na çıkmaktan korkmamamız, yaşamımızdaki çağrılara kulak vermemiz gerekir. Bu çağrılar bizim için iyi veya kötü birer tesadüf, hele kör talih hiç değillerdir. Onlar bize iletecek bir mesajı olan eşzamanlı olaylardır. İşte biz bu çağrılara kulak vermediğimiz, ya da kulak verdiğimiz ama bizi atlamaya çağırdıkları eşiği geçmeyi göze almadığımız zaman ufak ufak dozlarla ölmeyi tercih ediyoruz demektir. Eşik bizim için bilinen dünya ile bilinmeyen arasındaki geçiştir. Bilinen dünyada kendimizi güvende hissederiz, çünkü nasıl olduğunu ve kurallarını biliriz, halbuki eşikten atlayınca zorluklar ve tehlikelerle dolu bilinmeyen bir dünyaya gireriz. Dolayısıyla genellikle eşikten atlamamanın acısı, atlamanın korkusunun üstüne geçmedikçe bu eşikten atlamayız ve ne yazık ki biz insanların bu noktadaki acı eşiği inanılmaz derecede yüksektir. Halbuki yaşam, yaşarken ölmek ve yeniden doğmak sürecini gerçekleştirebildiğimiz zaman bizim için anlam kazanır, güzelleşir ve bizi koşulsuz sevgiye götürür.
Aynı Elisabeth Kübler Ross'un söylediği gibi:
“Tanıdığımız en güzel insanlar yenilgiyi, acı çekmeyi, mücadele etmeyi, kaybı bilenler ve yollarını derinliklerden bularak çıkanlardır. Bu insanların yaşama karşı hayranlılıkları, duyarlıkları vardır ve yaşamı anlarlar, bu da onları merhamet, şefkat, güzellik ve derin sevgiyle doldurur. Güzel insanlar öylece ortaya çıkmazlar.”
© Güneş İlhan, Ağustos, 2007
Rev. 16.08.2012
Comments